Peter is een haas met energie. Niet zomaar het soort energie dat je ’s ochtends bij het ontbijt ziet, maar de constante, onstilbare, spring-in-het-veld-energie die begint bij zijn oren en eindigt ergens voorbij de nok van de schuur. Hij draagt een bakje eitjes alsof het een trofee is, en niet zomaar trofeeën — nee, trofeeën die iedereen herinneren aan zijn onafgebroken aanwezigheid.

Waar Peter verschijnt, stopt de wereld even met ademhalen, al is het maar om de chaos te registreren. Karin de kip kijkt op van haar graan en pikte sarcastisch: “Oh fantastisch, de menselijke vertaling van een energie-drink komt weer langs.” Peter lacht, onbegrijpelijk voor Karin, en zwaait zijn bakje als een vlag van onstuitbare vrolijkheid.

George de coole haan vindt het allemaal minder opwindend. Terwijl hij zijn veren gladstrijkt, kijkt hij Peter na alsof hij een insect probeert te negeren. “Peter… echt waar, jij kunt niet eens normaal lopen zonder het drama te verhogen,” denkt George, maar zegt het niet hardop.

Peter huppelt verder, oogjes glinsterend, bakje hoog in de lucht. En dan gebeurt het: een ei ontsnapt en vliegt met chirurgische precisie recht in het gezicht van Ivo het onfortuinlijke varken. Plop! Ivo wordt compleet overrompeld, belandt plat in de modder en kijkt alsof de wereld hem zojuist persoonlijk heeft verraden. “Fantastisch…” mompelt hij, terwijl een druppel modder langs zijn snuit glijdt.

Ondertussen observeert Sylvia de wulpse koe het tafereel met een mengeling van amusement en lichte walging. Haar ogen volgen Peters wilde sprongen, haar horens wiegen subtiel mee met zijn ritme, en ze denkt: “Is hij altijd zo… opdringerig? Ja. En toch… een beetje charmant op zijn eigen chaotische manier.”

Niet te vergeten Gordon het humeurige eekhoorntje, die alleen aan zichzelf denkt en Peter’s energie beschouwt als een persoonlijke aanval. Zijn blik zegt alles: “Je stoort mijn reflectie, mijn dag en mijn absolute superioriteit. Ga weg, energiebom.” Maar Peter is alweer weg, rennend naar de volgende hoek van de boerderij, zijn bakje hoog in de lucht, klaar om opnieuw elk wezen in een staat van moeheid en lichte bewondering te brengen.

Want dat is Peter: een levende tornado van enthousiasme, een constante herinnering dat rust een illusie is, en dat een haas met een bakje eitjes alles en iedereen tegelijk kan vermoeien, verbazen én lichtelijk traumatiseren.