Sylvia is een koe met zelfvertrouwen. Niet het stille, bescheiden soort, maar het luidruchtige, allesomvattende zelfvertrouwen dat begint bij haar hoeven en eindigt ergens boven haar horens. Door een zorgvuldig afgestemde hormooncocktail bevindt ze zich permanent in een staat van licht aangeschoten vrolijkheid. Niet dronken — nee, eerder alsof ze nét iets te enthousiast is over alles wat het leven haar voorschotelt.

Haar uier is haar kroonjuweel. Altijd strak, opvallend gepolijst en schaamteloos gepresenteerd aan alles en iedereen die ook maar in de buurt van de wei durft te komen. Wandelaars vertragen onbewust hun pas, fietsers kijken twee keer, en zelfs de postbode heeft geleerd zijn blik professioneel neutraal te houden. Sylvia merkt het allemaal — en geniet.

Volgens de geruchten heeft ze haar uier laten liften. Sylvia zelf lacht die verhalen weg en noemt het “natuurlijke spanning door positieve energie”, maar niemand ontkent dat haar voorkomen inmiddels een haast iconische status heeft bereikt. Sommige dieren zweren zelfs dat ze poseert zodra ze voetstappen hoort.

Sylvia is geen domme koe. Ze weet precies wat ze doet, wanneer ze het doet en voor wie. Ze heeft geen schaamte, maar wel timing. Als Kjelt in de buurt is, speelt ze haar rol met extra flair. Een subtiele draai hier, een net iets te lange blik daar. En wanneer hij wegloopt, blijft zij achter met een tevreden glimlach die zegt: missie geslaagd.

Maar vergis je niet: achter al die wulpse bravoure schuilt een scherp instinct. Sylvia weet hoe de boerderij werkt, wie kijkt, wie praat en wie zwijgt. Ze benut haar reputatie zoals anderen hun kracht of snelheid gebruiken. Het is haar talent — en ze draagt het met trots.